Ik vond het geen makkelijk tekst om te lezen en te begrijpen. Ik heb hem enkele keren terug moeten lezen. Wat er in het artikel stond was de realiteit. En door het te lezen wordt het je nog eens duidelijk gemaakt. Het is de harde realiteit.
Mijn mening.
Het neoliberalisme is ronduit gevaarlijk op psychologisch vlak.
Mensen zijn niet meer gehecht aan hun collega's en zijn niet meer emotioneel betrokken bij hun werk. Ze willen gewoon geld in de lade. Het haalt het slechtste in ons naar boven en onderdrukt het beste.
Er wordt de laatste tijd enorm veel gepest op school en op het werk. Pesten is een teken van onmacht. Ze reageren hun frustratie af op de zwakkeren. Het gene wat je in u jeugd hebt meegemaakt bepaald je identiteit. We moeten het pesten stoppen!
Het is al langer bekend dat pesten kan leiden tot ernstige klachten. Zo indringend is het effect ervan. Van laag zelfbeeld, psychosomatische klachten, slaapproblemen, schrikachtigheid en gebrek aan vertrouwen tot en met de wens tot de beëindiging van het leven.
Het feit dat gerichte agressie tegen jou als persoon plaatsvindt op structurele basis, en tegelijkertijd op de meest verwachte en onverwachte momenten, maakt het verschijnsel van pesten indringend, vervelend én schadelijk. En dikwijls kan de persoon zelf het proces niet stoppen omdat er teveel overmacht is. “Dan moet híj maar aan zijn weerbaarheid werken”, werkt dus niet.
Er is een misverstand dat we allemaal wel weten wat pesten op het werk is. Het gaat echter niet om wat jij pesten vindt, of de ander. Ook niet of het de bedoeling is geweest om te pesten of niet. Je hoeft alleen maar te kijken naar het gedrag, te luisteren naar het verhaal.
De definitie van pesten op het werk luidt als volgt: Systematisch vernederend intimiderend of vijandig gedrag, binnen een arbeidsorganisatie, gericht op steeds dezelfde persoon, die zich hiertegen niet kan verweren.
Pesten op het werk uit zich onder meer als volgt:
Sociaal isoleren: iemand negeren. Iedereen behalve één uitnodigen voor de lunch of een uitje en alle anderen wel. “Ze gaan iedere vrijdag naar de McDonalds, mij wordt nooit iets gevraagd.”
De werkinhoud onaangenaam of het werk onmogelijk maken: geen antwoord geven op vragen, informatie niet of onjuist doorgeven, spullen kwijtmaken of taken wegnemen. “Ik moet re-integreren, maar ik mag niet op mijn eigen werkplek, ontvang geen post of e-mail en heb geen telefoon. Zo kan ik mijn werk niet doen.”
Bespotten: over uiterlijkheden, leefstijl of een accent, bijvoorbeeld. “Als er een bezoeker met donkere huidskleur komt, zeggen mijn collega’s: hé, je familie uit het oerwoud is gearriveerd.”
Het neoliberalisme op maatschappelijk vlak.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. De inkomstverschillen nemen toe de middenklasse verdwijnt. Hoe groter de inkomstenverschillen in een regio des te meer mentale stoornissen, tienerzwangerschappen, kindersterfte, agressie en criminaliteit.
Geld maakt niet gelukkig maar je hebt het wel nodig in de maatschappij van vandaag. Je inkomsten bepalen je leven. Wat kan ik kopen en wat niet.
Net als jij ben ik het volledig eens met Professor Verhaeghe.
Maar toch vind ik dat we dingen wat moeten relativeren. Je schrijft bijvoorbeeld dat mensen niet meer gehecht zijn aan hun collega’s , niet meer betrokken zijn met hun werk en gewoon geld willen verdienen. Voor een groot stuk is dit de werkelijkheid, maar toch vind ik dat dit niet voor iedereen geldt. Ik ken veel mensen die leven voor hun job en die echt wel begaan zijn met hun collega’s.
Als leerkracht denk ik ook dat je een goede band moet hebben met je collega’s en vooral met de kinderen aan wie je les geeft. Zo zijn er nog wel meer jobs waar dit nodig is: verpleegkundigen, zorgkundigen, dokters, …
Veel mensen zouden hun job ook niet kunnen volhouden als ze er hun hart niet kunnen insteken.
Dit is natuurlijk niet voor iedereen.Gelukkig zijn eer nog collega's die met elkaar praten. Maar in deze maatschappij zijn deze mensen wel in de minderheid. Ik hoor absoluut niet bij deze mensen ik ga graag werken. Ik ben kinderverzorgster en in mijn job moet je absoluut een goed contact hebben met de collega's, ouders en kinderen
Pesten is inderdaad een heel groot probleem. Ik heb zelf van heel dichtbij meegemaakt hoe dit voor een familielid een levenslang trauma geeft. Dat het ook naar privevlak doorspeelt om een levenspartner te vinden. En diegene bindingsangst krijgt omdat hij zo bang is dat hij zichzelf niet mag zijn omdat hij niet goed genoeg zou zijn. Mooi dat je dit thema dus hier aanraakt! Groetjes Annalisa
Beste Kelly,
BeantwoordenVerwijderenNet als jij ben ik het volledig eens met Professor Verhaeghe.
Maar toch vind ik dat we dingen wat moeten relativeren. Je schrijft bijvoorbeeld dat mensen niet meer gehecht zijn aan hun collega’s , niet meer betrokken zijn met hun werk en gewoon geld willen verdienen. Voor een groot stuk is dit de werkelijkheid, maar toch vind ik dat dit niet voor iedereen geldt. Ik ken veel mensen die leven voor hun job en die echt wel begaan zijn met hun collega’s.
Als leerkracht denk ik ook dat je een goede band moet hebben met je collega’s en vooral met de kinderen aan wie je les geeft. Zo zijn er nog wel meer jobs waar dit nodig is: verpleegkundigen, zorgkundigen, dokters, …
Veel mensen zouden hun job ook niet kunnen volhouden als ze er hun hart niet kunnen insteken.
Beste Lotte
VerwijderenDit is natuurlijk niet voor iedereen.Gelukkig zijn eer nog collega's die met elkaar praten. Maar in deze maatschappij zijn deze mensen wel in de minderheid. Ik hoor absoluut niet bij deze mensen ik ga graag werken. Ik ben kinderverzorgster en in mijn job moet je absoluut een goed contact hebben met de collega's, ouders en kinderen
Pesten is inderdaad een heel groot probleem. Ik heb zelf van heel dichtbij meegemaakt hoe dit voor een familielid een levenslang trauma geeft. Dat het ook naar privevlak doorspeelt om een levenspartner te vinden. En diegene bindingsangst krijgt omdat hij zo bang is dat hij zichzelf niet mag zijn omdat hij niet goed genoeg zou zijn. Mooi dat je dit thema dus hier aanraakt! Groetjes Annalisa
BeantwoordenVerwijderen